Column

De wet is een prachtcadeau

De wet is een cadeau! Een gave, honderd procent genade! Klinkt dat gek? Nou, veel Joden zien het toch wel zo. Zij zien de wet als genadegift. En de Bijbel laat het ook zien. De tien geboden beginnen zo: ‘Ik ben de HEERE uw God, Die u uit Egypteland, uit het diensthuis, uitgeleid heb.’ Dus aan het begin van de geboden staat het onverdiende geschenk van Gods bevrijding. De HEERE bevrijdde Israël uit de slavernij. En op weg naar het beloofde land geeft Hij tien 'wegwijzers' om in vrijheid te leven. Het zijn juist zaken als afgoderij en overspel die ons tot slaaf en gevangene maken (al maakt de duivel ons graag wat anders wijs). God gaf de wet omdat Hij Zijn volk bij die ellende vandaan wilde houden. Daarom kussen gelovige Joden de Thorarollen en dansen ermee rond. Zo blij zijn ze met dat grote geschenk van de Eeuwige!

Sowieso is vreugde voor veel Joden heel belangrijk. De Joodse Rabbi Nachman zei tegen zijn leerlingen: ‘Niets is zo bevrijdend en tegelijk zo moeilijk als echte vreugde. Maak er een gewoonte van om te zingen. Het zal je nieuw leven geven en je met vreugde vervullen. En maak er een gewoonte van om te dansen, het zal neer­slachtigheid doen verdwijnen. (...) Prijs God. Dat zet alles in het juiste perspectief en op zijn geëigende plek.’

Zou de vreugde in onze kerken niet wat meer voelbaar mogen zijn? Vooral jongeren hebben er behoefte aan. Het laat ze niet koud als ze volwassen gelovigen ontmoeten die echte hoop en blijdschap uitstralen.

En als de wet al zo’n grote gave is, hoe blij mogen we dan niet zijn met die nog grotere Gave, de Heere Jezus Christus? De wet - hoe goed ook - schiet tekort. En dat ligt niet aan de wet, maar aan ons hart (Romeinen 7). Voor jong en oud, voor Jood en Griek geldt: We hebben een Redder nodig, iemand die dat grote cadeau van de wet in ons hart legt (Jeremia 31:33).