Het andere Israël
Het rondje is bekend: je landt bij Tel Aviv en reist door naar Jeruzalem. Daar verblijf je een paar dagen om de mooie plekken (heilige plaatsen?) te bezoeken. Daarna reis je langs de kust naar Caesarea en eventueel ook nog naar Nes Ammim. Vervolgens naar het oosten, naar het Meer van Galilea en de plaatsen eromheen. Na een bezoek aan de Golan weer naar het zuiden. Jericho, de Dode Zee (eventueel Eilat om bij te komen) en daarna weer naar het vliegveld.
Zo ongeveer (of in tegenovergestelde richting) bewegen zich de duizenden bezoekers en pelgrims aan Israël. Ik heb het zelf ook vele malen gedaan, en met vreugde.
Maar er is ook een ander Israël, misschien wel het echte. Het is het Israël waarmee geadverteerd wordt, dat Tel Aviv de gay capital van de wereld is. De stad die nooit slaapt, maar altijd feest. Een stad van drugs en bacchanalen.
Ari Shavit, de schrijver van het prachtige boek Mijn beloofde land, wijst hier in niets verbloemende taal op. Zijn zorg betreft de jonge generatie die nihilistisch is geworden, geen idealen meer heeft als hun (groot)ouders, en opgroeit in weelde en welvaart. Het leven in een Kibboets lijkt hen een nare droom.
De feesten in Israël hebben hun gelijke in de hele wereld niet, vertelt hij. “Het is de opstand van de 21e-eeuwse jongeren tegen de eisen, voorschriften en beperkingen die het zionistische project heeft opgedrongen. Nu niet meer, zeggen ze. Laat ons leven, laat ons de dag plukken”.
Ik denk dat christenen (ook ik) nog wel eens een romantisch beeld van Israël hebben. Het is het Israël van de theologische boeken, de bezinningscomités en de dialoog. En als je bovenstaand rondje maakt, zul je niet snel met dat andere Israël geconfronteerd worden.
Het is maar goed dat de bemoeienis van God met zijn volk Israël, niet afhankelijk is van onze romantiek, noch van het feit dat Israël zich steeds meer in seculiere richting ontwikkelt. God gaat Zijn eigen gang, gelukkig.
A.G. Knevel
Verbonden jrg. 62 nr. 4 (nov. 2018)
www.kerkenisrael.nl/verbonden