Gaza aan zee

Ik zat aan het strand in Gaza. Naast mij zat oud-premier Dries van Agt. We logeerden in een nieuw klein hotel met uitzicht op zee, en toen we op het terras gingen zitten, kwamen er onmiddellijk drie Palestijnse jongens op ons af om ons Turkse koffie te geven.

Ik keek uit over het strand en de zee. Het strand was drukbevolkt, in de zee speelden de kinderen en de moeders keken bezorgd toe, een soort Katwijk, maar dan iets anders, en achter mij hoorde je de drukke stad.

Ik zat wat te mijmeren over de geweldige toeristische en economische mogelijk­heden van de Gazastrook. Een prachtig lang strand, een boeiend (woestijn) achter­land en een bruisende stad Tel Aviv op een uur rijden.

Dries van Agt en ik waren het niet eens over het Palestijns-Israëlisch conflict, daarom maakten we een TV-programma, maar wel over de kansen van de Gaza­strook.

In de woorden, onlangs, van schrijver Leon de Winter: de Gazastrook had de potentie om het Singapore van het westelijk Midden-Oosten te worden.

Het is er niet van gekomen.

In plaats van zonnige beelden en lachende mensen, zie je nu vernielde woonwijken en mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht.

Er is over de oorlog al veel geschreven. Over oorzaak en aanleiding.

Nooit zal ik meer de ochtend van 7 oktober vergeten toen het nieuws over de pogrom langzaam doorsijpelde, maar we pas later die dag gingen begrijpen hoe beestachtig de terroristen van Hamas te keer waren gegaan.

Net een paar dagen daarvoor waren we met een reis teruggekeerd uit Israël, en de Palestijnse gebieden, de herinneringen nog vers. Tijdens die reis had ik nog tegen mijn vrouw gezegd: 'het komt hier nooit meer goed'.

Dat was dus voor 7 oktober.

Arme mensen, levend onder de dictatuur van Hamas dat van geen compromis wil weten. Arme mensen in Israël, getraumatiseerd door het geweld en de afkeuring van een deel van de westerse wereld. Arme slachtoffers.

Ik denk aan Psalm 88: 'Komt uw liefde in het graf ter sprake, of uw trouw in de afgrond'?