Column

Het tijdperk “Peres” voorbij

Een paar keer mocht ik hem interviewen: Shimon Peres. En dat waren niet de makke­lijkste gesprekken. Hij was in de omgang met buitenlandse journalisten erg op zijn hoede en had een wat nurkse uitstraling.

Ik begreep dat wel. Van buitenlandse journalisten moest Israël het niet hebben, en hoeveel zijn voorlichters hebben geprobeerd hem duidelijk te maken, dat de organisatie waar ik voor werk een wat andere attitude tegenover Israël heeft, hij bleef argwanend.

Ooit zei hij een keer na een interview tegen mij “well done”. Ik denk dat dit niet de kwaliteit van mijn vragen betrof, noch mijn gebrekkige Engels, maar het feit dat hij een keer niet a priori vijandig werd benaderd.

Mijn eerste ontmoeting dateert van einde jaren ’70, en ik heb dus een groot deel van het tijdperk “Peres” meegemaakt.

Die periode is voor een deel hoopvol geweest. Er waren veel gesprekken, vooral achter de schermen, tussen Israël en Palestijnse leiders, er waren de Oslo akkoorden, er waren de bijna akkoorden onder leiding van Bill Clinton, en bij al deze gesprekken en akkoorden heeft Peres een grote rol gespeeld. Bij “Oslo” hadden we te maken met een onwillige Rabin, en met een gelovige Peres ( althans zo leek het aan de buiten­kant).

Deze hoop is inmiddels vervlogen. Ondanks het feit dat Peres dacht dat hij bij leven nog iets van een vredesakkoord zou meemaken. De zaak tussen Israël en de Palestijnse autoriteit zit muurvast, en het lijkt alsof aan beide zijden er ook geen interesse is om tot een vergelijk te komen.

Zo is er met het overlijden van Shimon Peres ook een einde aan een tijdperk gekomen, een tijdperk van soms opflakkerende hoop. En met de beste wil van de wereld zie ik niet wie (aan beide zijden) zijn droom wil voortzetten. Het thema ‘Israël’ blijft theologisch interessant, maar zit politiek muurvast.