Water kijken

Ooit reisde ik met de bekende schrijfster Wiesje de Lange door het noorden van Israël. Toen we bij het Meer van Galilea waren, wilde ze uitstappen. ‘Even kijken hoe hoog het water staat.’ En inderdaad, ze liep door tot aan de rand om de waterstand in te schatten.

Toen al had ik eerlijk gezegd deze lichte passie ook. Het Meer van Galilea is voor de watervoorziening van Israël van groot belang, dat hoef ik hier niet uit te leggen, ondanks het feit dat er steeds meer zoetwaterinstallaties gebouwd worden. En dus, laat ik het maar eerlijk bekennen, volg ik vanaf eind november, jaarlijks, de website www.savethekinneret.com. Op deze website staat keurig aangegeven hoeveel water er in de winter per dag bijkomt, met heldere grafieken.

Het winterseizoen 2018-2019 was een bijzondere periode. Er kwam twee keer zoveel water bij als normaal. Zelfs tot ver in het voorjaar, en dat kwam weer door de vele smeltende sneeuw. Nodig was het wel, want het jaar daarvoor was het peil onder de zwarte lijn gekomen. Dan mag er geen water meer uit het Meer gepompt worden.

Enfin, u ziet, het water daar houdt me bezig. Maar niet alleen mij. Ik vertelde dit verhaal, eigenlijk, zo maar, zonder aanleiding een keer aan een collega met wie zo af en toe samenwerk. Hij keek me stomverbaasd aan. ‘Maar dat doe ik ook’, zei hij. ‘Ik kijk ook iedere dag even op de site’. Op mijn beurt keek ik hem weer verbaasd aan. ‘Jij ook?’ Er blijkt dus een soort informeel geheim genootschap van mensen te bestaan die iedere dag de website even raadplegen.

Op het moment dat ik dit schrijf, begin december, is de lijn overigens dalende. Er is dit najaar bijna geen regen in Israël gevallen, dus de waterwatchers houden hun hart vast. En u begrijpt de vraag aan het slot van dit verhaal: hoeveel leden van het geheime genootschap zijn er onder de lezers van dit blad te vinden? Benieuwd!